Oficjalne gry zimowych igrzysk olimpijskich: Salt Lake 2002 (cz. 2)

Gra została wydana na trzy platformy: komputery z systemem Windows, oraz konsole PlayStation 2 i Game Boy Advance (tę ostatnią produkowała ekipa z DC Studios i została wydana przez Ubisoft). W ostatniej chwili wycofano się z wydania i dokończenia produkcji na świeżo upieczonego klasycznego Xboxa.

W Salt Lake 2002 możemy zagrać w zaledwie 6 konkurencji (nie wliczając curlingu na GBA):

• zjazd mężczyzn
• slalom kobiet
• skoki narciarskie mężczyzn na obiekcie K-120
• skoki akrobatyczne kobiet
• męską dwójkę bobslejową
• snowboardowy slalom równoległy mężczyzn

Wszystko w czterech metodach zabawy: rywalizacji o medale olimpijskie w wybranych przez nas zawodach, systemie turniejowym z czterema rundami, trybie classic (trudniejsze rozegranie wszystkich po kolei dyscyplin z powodu różnorodnych warunków pogodowych) i treningu. Do wyboru mamy cztery poziomy trudności.

Jako, że mamy do czynienia ze świeżo upieczoną wówczas generacją, to graficznie produkcja nie odstaje wyraźnie od swojej konkurencji. Nieco gorzej sprawa ma się z rozgrywką i animacjami. W narciarstwie alpejskim i slalomie snowboardowym da się jeszcze jakoś kontrolować jazdę zawodnika, acz niekoniecznie ów kontrola jest pełna, bo brakuje choćby carvingu ułatwiającego pokonanie przeszkody pod ostrzejszym kątem. Reszta zmagań to jedna wielka loteria. Prowadzenie boba powoduje, że obierzesz bezpieczną, acz niezwykle wolną ścieżkę, lub przy jednym, agresywniejszym pokonaniu zakrętu przygoda z przejazdem się kończy.

Skoki narciarskie to przede wszystkim umiejętność trafienia w odpowiedni wiatr i próba byle jakiego wylądowania, bo wybicie jest niemal automatyczne i nawet ustawienie odpowiedniej sylwetki w locie nie daje jakichkolwiek wymiernych efektów. Mało tego, skoczek wykonuje dziwne manewry dłońmi, jakbyśmy cofnęli się do początków skakania na dwóch deskach, gdzie takowe pozwalały na zyskanie większej powierzchni nośnej.

Równie topornie prezentuje się wykonywanie poszczególnych akrobacji w narciarstwie dowolnym, ponieważ niezwykle rzadko udaje się jednocześnie nacisnąć klawisz kierunkowy i odpowiedni przycisk wskazany przez pasek. Producenci postarali się tym razem o zwiększenie liczby grywalnych krajów, choćby o Grecję, czy Hiszpanię, ale nadal Polski w tym gronie brak. W sumie wtedy jeszcze nie byliśmy wielką zimową potęgą, a promował nas jednoosobowy symbol skoków w XXI wiek, czyli Adam Małysz.

Soundtrack to mieszanka elektronicznych brzmień skomponowanych specjalnie do gry i zaledwie trzech piosenek z gatunku pomiędzy punkiem, a pop-rockiem. Te ostatnie są nam odtwarzane wyłącznie w trybie treningu. W pozostałych sposobach zabawy możemy zaś usłyszeć komentatora. Jest on jednak tak nudny i niemrawy w angielskiej wersji, że bardzo szybko o nim idzie zapomnieć. Jego dialogi polegają na podaniu narodowości sportowca, zawodach, które się odbywają i przyznaniu, czy nasza próba jest wystarczająco dobra, by powalczyć o coś więcej, niż tylko udział w igrzyskach. Na minus należy zaliczyć fakt, że nie postarano się choćby o symboliczną ceremonię otwarcia i zamknięcia zmagań, co autorzy Sydney 2000 mieli już w swoim arsenale.

Podsumowując, już druga gra poświęcona zimowym igrzyskom olimpijskim okazała się niczym więcej, niż perfidnym skokiem na pieniądze graczy chcących doświadczyć tego, co sportowcy rywalizujący w zmaganiach na obiektach stanu Utah. Toporne sterowanie, bardzo mała zawartość, niekiedy komiczne animacje powodują, że jest to produkcja, z którą chce spędzić się maksymalnie kilkadziesiąt minut, po czym najchętniej ją odinstalować, a nośnik z nią wypalony wyrzucić do najbliższego śmietnika. Nie broni tego nawet ładna grafika, jak na 2001-2002 rok. W kolejnych latach MKOl nieco lepiej trafił z wyborem licencjobiorców, bo zarówno gra na IO w Atenach, jak i ZIO w Turynie, stały się istnymi klasykami w swojej dziedzinie. To jednak temat na zupełnie inną historię, którą będę kontynuował w następnej części cyklu.