Oficjalne gry zimowych igrzysk olimpijskich: Winter Olympics - Lillehammer '94 (cz. 1)

Wydawcą nowego produktu na rynku była znana już firma US Gold. Posiadała ona również licencję dla oficjalnej gry piłkarskich Mistrzostw Świata w 1994 roku mających się odbyć na boiskach w Stanach Zjednoczonych.

Grę Winter Olympics: Lillehammer '94 wydano na SNESa, Segę Genesis/Mega Drive, Master System, przenośnego Game Geara, a także na Amigi oraz komputery obsługujące system MS-DOS. Posiadacze tych ostatnich troszkę musieli poczekać, ponieważ w Europie na półkach sklepowych gra pojawiła się 20 marca 1994 roku, czyli 1,5 miesiąca po ZIO. Kuriozum, jakich mało. Za ten port odpowiedzialne było studio ID Software, za wersje konsolowe zaś Tiertex.

Cała produkcja dla graczy komputerowych jest dość skromna w swojej zawartości, przynajmniej jeśli chodzi o ilość trybów rozgrywki. Łącznie jest ich zaledwie trzy (przez szybko mrugającą wybraną opcję, screenshot nie złapał ostatniej).

• Pierwszy pozwala rozegrać wszystkie dostępne konkurencje, a także obejrzeć krótką ceremonię otwarcia i zamknięcia.
• W drugim wybieramy maksymalnie 4 konkursy o medale,
• zaś w trzecim dostajemy szansę poćwiczenia naszych umiejętności.

Zagrać możemy w pięć dyscyplin sportowych i czternaście konkurencji:

• narciarstwo alpejskie (zjazd, slalom, gigant i supergigant),
• skoki narciarskie (K-90 i K-120),
• saneczkarstwo (jedynki i dwójki),
• bobsleje (dwójki i czwórki)
• oraz short track (jazda na czas, bieg pościgowy, eliminacje, wyścig standardowy).

Wszystko w trzech poziomach trudności do wyboru: Club, National i Olympic, w kolejności od najniższego do najwyższego.

Co ciekawe, podczas zjazdów na nartach oraz po torze saneczkowym mamy perspektywę symulująca widok 3D. Cała reszta to ujęcie z lotu ptaka lub rzut izometryczny.

Jeśli chodzi o narciarstwo alpejskie, to tutaj sterowanie nie należy do najłatwiejszych do opanowania, choć opiera się maksymalnie na trzech klawiszach. W skokach potrzeba przede wszystkim kontrolować, czy narty jadą prosto po rozbiegu, a potem jak najlepiej złożyć się do stylu klasycznego (tak, mimo, że styl V już był obowiązujący, to w tej grze nie przynosi jeszcze żadnych korzyści).

Z powodu kłopotów technicznych DosBOXa, nie byłem jedynie w stanie sprawdzić jazdy na sankach i w bobie, oraz pełni możliwości wyścigu łyżwiarskiego na krótkim torze.

Produkt ID Software posiada również tryb zabawy wieloosobowej, pod warunkiem, że mamy dodatkowy kontroler, lub dopiszemy drugiego gracza przed startem rywalizacji.

Do minusów należy zaliczyć fakt, że do wyboru jest zaledwie kilka narodowości, głównie tych dominujących w zimowych sportach plus Chiny. Polski nie uświadczymy, więc podczas zabawy trzeba się w naszym przypadku "naturalizować". Oprócz tego liczba dyscyplin i konkurencji jest mocno ograniczona w porównaniu do konsol, gdzie pojawił się również biathlon i jazda po muldach.

Słowem podsumowania, port na komputery osobiste nie należał do najlepiej przygotowanych, a i momentami odstawał kilka lat od konkurencji, głównie fenomenalnego, acz nieoficjalnego The Games: Winter Challenge z 1991 roku.

Mówi się, że pierwsze koty za płoty, ale firma US Gold już więcej nie dostała szansy tworzenia oficjalnych gier olimpijskich.

Licencję na tworzenie symulacji zmagań w japońskim Nagano otrzymały na spółkę KONAMI i Treyarch. Pierwsi zajęli się ogólną grą poświęconą ZIO, drudzy zaś wzięli prawa do turnieju hokejowego. Tutaj jednak gracze komputerowi musieli obejść się smakiem, ponieważ te dzieła powstały wyłącznie na konsole Nintendo 64 (obie) i PlayStation (tylko gra od KONAMI).

Dlatego więc kolejna część naszej serii będzie poświęcona symulacji odzwierciedlającej rywalizację zimową w Salt Lake City, której wydaniem i produkcją zajęły się na spółkę Eidos i studio Attention to Detail.